Futbol jokalari baten kotxea: Makina bat izerdi.

Errealeko jokalari gazte batek, aizue, 120.000 euroko kotxea erosi duela. Hala esan didate niri behintzat. Komentatzeagatik, eh?
Horrela bada, azkar dabil mutila, bigarren denboraldia besterik ez lehen mailan, hiru gol eta honezkero bere ametsetako kotxea erosi...
Zenbaki horrekin, kuriositatez besterik ez eh?, kontu batzuk ateratzen ibili naiz, eta hara zer atera zaidan:
- 120.000 eurorekin 120 famili bizi daitezke modu xumean, hilabetez.
- Diru horrekin 10 famili bizi daitezke urte betez, modu xumean.
- Fabrika batetan egunean zortzi ordu egiten dituen langile batek zortzi urte t'erdi beharko lituzke diru hori irabazteko. Makina bat izerdi.
- Kilometroak, edo Ibilaldia, edo Nafarroa Oinez, edo Araba Euskaraz, edo herri Urrats bezalako jaialdiak, di-da batetan sinatuko lukete diru hori lortuko luketela jakiteko. Urte beteko lana eta zientoka bolondresen laguntzaren ordaina. Makina bat izerdi.

Hauek denak hipotesiak besterik ez dira, eh? Kuriositatez egindako kalkuluak besterik ez. Baina zer nahi duzue esatea, barkatuko didazue guzti honi bere alde beltza ikustea, baina kalean kitarra jotzen topatu dudan paraplejiadun eskaleari ere ez zaio asko inporta izan kontatu diodan hori. Eta bere etxetik bota behar zuten egunean bere buruaz beste egin zuen Amaia Egaña ere hemen egongo litzateke diru hori eduki izan balu. Seguruenik. Komentario beltza bai, baina zoritxarrez benetazkoa.
Modu guztitara, kotxe ederra du morriak. Berak ere makina bat izerdi botatakoa. Bejondeiola.

HEMEN DAGO BERRIRO PLAYBACK-A!

Oso gaizki ikusitako gauza izan da beti playback-a, eta ez nau batere harritzen. Ikuslea engainatu, kalitatearen mesedetan. Ikuslea mespretxatu, espektakuluaren perfekziorako. Aspalditik genekien, edo entzuna dugu, mundu mailako zenbait “artista” ez dutela zuzenekoetan benetan kantatzen edota instrumentuak jotzen, baizik eta grabazio bat jartzen dutela edo norbait ari dela, izkutuan, beraien lana egiten. Dena perfektuago, hori bai. “Ze ondo kantatzen duen!”, “Soinu bikaina!”. Tururu.

Baino kontuz, pentsatu baduzue bakarrik kanpoko batzuen gauza dela. Euskal Herrian ere baditugu playback-a egiten duten taldeak, zuzenekoetan. Beraien publikoa engainatzen duten taldeak, azken finean. Haserretuko dire nerekin, baina horrela da. Dena, perfekzioaren mesedetarako. Edo beldur eszenikoarengatik? Ez dakit, baina zaila egiten zait ulertzea talde batek horrelako erabakia nola hartu dezakeen.
Bajujoleak ezin badu diskoan grabatutako koroak ondo abestu, ez duelako behar adina ondo kantatzen, ba ikasi dezala, edo aldatu bajujolea, edo ez dezala kororik egin, edo zer dakit nik, baina mesedez, ez gaitzazue gehiago engainatu grabatutako pista bat jartzen bere ordez. Eta diskoan grabatutako ditxosozko arpegio hori zailegia bada zuzenekoetan jotzeko, ba etzazue kantua zuzenekoetan jo, edo beste modu batera egin, akordeekin edo. Baina mesedez, ez gaitzazue gehiago engainatu.
Ikusi izan dut talde batetako piano jolea plantak egiten, kontzertu osoa, baina bere hatzetatik ez da soinurik atera kontzertu osoan. Dena, edo ia dena, grabatuta! Zer pentsatuko luke zuen publikoa, enteratuko balitz? Esatera ausartuko zinatekete? Ziur nago ezetz, beraz, zuen publikoa engainatzen ari zarete.
Uste dut oso jarrera arriskutsua dela, ze behin hasi ezkero, non dago muga?. Zergatik ez bajua oso-osorik grabatuta? Inor ez litzateke enteratuko. Gero kitarrak pre-grabatuta etorriko lirateke, eta gero, zergatik ez, bonbo guztiak, kaja,,,soinu perfektua, txo!! “Suena como en el disco!!”. Horixe baietz.
Nahikoa tranpa egiten ditugu diskoak grabatzerakoan (horri buruzko komentarioak beste batetarako utziko ditut…), orain zuzenekoak ere izorratzen hasteko. Gelditzen zaigun gauza natural bakarrenetarikoa. Zuzenekoak.
Zuen publikoa da, zuek ikustera joaten direnak, eta horrelakoak jakinda kontzertuetara joateko gogoak kenduko diezue. Ez daitezela enteratu…

AURKEZPENA

Aupa denori! Ziber mundu honetan baldarrak garenok ez dakigu oso ondo zer den tresna hau, baina denborak emango digun eskarmentuaren zain jartzen gara bidean.
Askotan kontatzeko izaten ditudan gauzak kontatuko dizuet blog honetan. Ez dut ohitura handirik ziber munduko sarean ibiltzeko, beraz, barkatuko didazue denbora luzeak ezer kontatu gabe banago. Seguru nago nere blogarik gabe ere bizi ahalko zaretela.
Nere burua aurkeztu behar badut, esango dizuek Bizkaian bizi eta errotuta dagoen gipuzkoar bat naizela, Irungo Mosku auzoan jaio, Goizuetan bizi izandakoa, Alegin hazitakoa, Hernanin lan egindakoa eta Amoroton sustraiak bota dituena naizela. Ofizioz soinu teknikaria, afizioz arotza, eta bihotzez euskaldun eta euskaltzalea.
Nere ofizoak ematen didan artisten munduaren ikuspegi pribilegiatuaz hitz egingo dizuet, batez ere, nere blog honetan. Bertan aurkitu ahal izango duzue mundutxo honi buruzko berriak, kontakatiluak, mixeriak eta bestelakoak. Nere begiek ikusitakoak, nere belarriek entzundakoak...Orikerien bila bazatoztete, berriz, alferrik. ez da nere estiloa, barkatuko didazue.
Muxuak,           Jota